بررسی نقش ادراک ریسک مردم بر رفتارهای کاهش ریسک زلزله در شهر تهران

 سازمان‏های مرتبط با مدیریت بحران با شناخت نحوه‏ی ادراک ریسک مردم، عوامل مؤثر بر آن و چگونگی تأثیرگذاری ادراک بر رفتارهای کاهش ریسک، برنامه‏ها و تصمیمات مدیریتی خود را در راستای این یافته‏ها تعریف می‏کنند و به مشارکت بالاتر مردم و تحقق‏پذیری بیشتر برنامه‏ها و تصمیمات این سازمان‏ها کمک می‏کنند.   هدف این تحقیق شناسایی نقش ادراک ریسک بر رفتارهای کاهش ریسک زلزله از دیدگاه خانوارهای ساکن شهر تهران است. روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی و ابزار سنجش پرسش‏نامه، با حجم نمونه‏ی 267 مورد بوده است. برای آزمون تجربی مدل مفهومی، از مدل میانجی‏گری استفاده شد. در این مدل چنین فرض شده است که متغیرهای مستقل علاوه بر تأثیرگذاری به صورت مستقیم بر رفتارهای کاهش ریسک زلزله، از طریق متغیر میانجی ادراک ریسک نیز به صورت غیر‏مستقیم بر متغیر وابسته تأثیر می‏گذارند. مقدار میانجی‏گری با استفاده از آزمون سوبلتعیین شد. بر اساس نتایج ارتباط بین ادراک ریسک و رفتارهای عملی کاهش ریسک زلزله معنی‏دار نیست، درحالی‏که بین ادراک ریسک و قصد رفتارهای کاهش ریسک زلزله در آینده رابطه‏ی معنی‏داری وجود دارد. نتایج حاصل از بررسی اثرات غیرمستقیم از طریق جدول سوبل تست نشان داد که متغیر میانجی ادراک ریسک برای سه متغیر نیاز به محافظت، تعصبات خوش‏بینانه و کنترل‏پذیری نقش میانجی دارد (Sobel test<0.05) و برای سایر متغیرها، نقش میانجی ندارد (Sobel test>0.05).